Aniek Verwest: Het belang van een open gesprek

Achter elke opdracht die DSP uitvoert, zit een verhaal. Evelien Vos (schrijver en oud
DSP-er) gaat voor ons op zoek naar wat ons raakt in opdrachten, wat onze drijfveren zijn en welke bijzondere ontmoetingen we hebben. De vierde in een serie: een portret van Aniek Verwest.

Bij ons thuis deed iedereen iets met economie en bedrijfswetenschappen, maar ik vond ‘Criminologie’ eigenlijk wel goed klinken. Het heeft iets spannends en duisters. Criminaliteit staat ver van me af, maar het is overal. Tijdens mijn studie greep het onderwerp me steeds meer, de menselijke en psychologische kant van criminaliteit, maar ook alle samenwerking tussen verschillende partijen die nodig is om mensen weer op het rechte pad te krijgen. Dat vind ik nog steeds mega interessant in de opdrachten die ik nu doe, onder andere voor de Zorg- en Veiligheidshuizen: Hoe kun je organisaties laten zien wat zij zelf doen, wat de andere partijen kunnen betekenen en hoe kun je vanuit daaruit de samenwerking verbeteren?

Ik geloof sterk in het effect van verhalen. Daarover heb ik vorig jaar een voorstel bij de Dienst Justitiële Inrichtingen (DJI) ingediend: Welke verhalen dragen bij aan het vakmanschap van mensen die in gevangenissen werken? In de evaluatieronde van een van de groepsinterviews die wij in dit kader hielden, vertelde een van de inrichtingswerkers met jaren ervaring, dat dit gesprek een van de hoogtepunten van zijn carrière was. Dat hij eindelijk kon vertellen wat hij dacht en wat hij zag. Ik vond het pijnlijk dat dit blijkbaar niet normaal was, maar mooi dat mensen van de werkvloer het belang van verhalen delen. Dat zij zien dat een open gesprek een voorwaarde voor ontwikkeling is.

Binnen DSP hebben verhalen over het werk en de randvoorwaarden voor kwaliteit net zo goed een toegevoegde waarde. Tot vorig jaar had ik de overtuiging dat als je maar doet wat je leuk vindt, dat je dan oneindig door kunt gaan. In de zomer van 2017 werd ik gevraagd voor het nieuwe bestuur van DSP en eind van datzelfde jaar heb ik samen met mijn vriend een klushuis gekocht. Ik ging met alle twee volle bak aan de slag; ’s avonds maakte ik overuren en in het weekend stonden we vloertjes te gieten. Het keerpunt kwam toen ik op een ochtend, na een nacht waarin ik niet geslapen had door werk, over de balken van de zolder liep om vloerplaten te leggen. Ik dacht: Ik zou dit heel vet moeten vinden én ik zou nu heel goed op moeten letten – en ik deed het alle twee niet. In de weken daarna besefte ik me dat ik rust nodig heb om lol in mijn werk te houden en het goed te blijven doen. Nu ik die rust meer neem, kan ik weer het beste uit mezelf halen.

Ik hoop dat het delen van zo’n ervaring, mijn collega’s inspireert om ook open te zijn over wat minder goed of even helemaal niet gaat. Het is niet erg om af en toe te vallen, daarna sta je gewoon weer op.

www.evelienvos.com