Christel Scholten: ‘Het mooiste werk dat er is’

Achter elke opdracht die DSP uitvoert, zit een verhaal. Evelien Vos (schrijver en oud
DSP-er) gaat voor ons op zoek naar wat ons raakt in opdrachten, wat onze drijfveren zijn en welke bijzondere ontmoetingen we hebben. De tweede in een serie: een portret van Christel Scholten.

Het mooiste werk dat er is

Vroeger wilde ik journalist worden. Dat vond ik avontuurlijk, ik hou van schrijven en ben nieuwsgierig naar andere werelden. Ik vond alleen dat ik daarvoor eerst een vak moest leren. Ik studeerde sociologie, rolde daarna in een baan als beleidsonderzoeker en dat vond ik zo leuk dat de journalistiek er niet meer van is gekomen. En als ik eerlijk ben; dit is het mooiste werk dat er is. Je treft me op een goed moment, dat moet ik er wel even bij zeggen, anders denken mensen dat ik altijd zo halleluja ben.

Sinds dit voorjaar adviseer ik de gemeente Amsterdam bij de implementatie van de Wet Verplichte GGZ. Die naam alleen al klinkt voor veel mensen verschrikkelijk, maar dit is mijn favoriete onderwerp. De GGZ verveelt nooit. Je hebt het eeuwige dilemma tussen autonomie van de psychiatrische patiënten aan de ene kant en het bestwil denken aan de andere kant en ik heb een enorm zwak voor mensen met afwijkend gedrag. Ik voel me  verantwoordelijk om samen met de gemeente voor hen tot de beste oplossing te komen, of in dit geval tot een goede invulling van de wet. Ik weet niet precies waar dat zwak vandaan komt, ik heb geen mensen in mijn directe omgeving die met de GGZ te maken hebben. Misschien gewoon vanuit de overtuiging dat we allemaal in meer of mindere mate kwetsbaar zijn. Er is niet veel nodig om aan de andere kant van de lijn te komen en iedereen die in dit veld werkt, weet dat. Psychiaters, de BOPZ rechter, de officier van justitie, wijkteams, de wijkagent en de meeste professionals zijn heel betrokken bij de doelgroep en gewend om genuanceerd naar dingen kijken. Dat maakt het heel inspirerend om met hen te werken.

Om de gemeente zo goed mogelijk te kunnen adviseren heb ik met alle partijen die in de stad bij de GGZ betrokken zijn gesproken. Ik pak adviestrajecten meestal aan als een soort onderzoek, zo kan ik alle relevante informatie bij elkaar brengen en worden alle partijen die met de wet te maken hebben meegenomen in het proces. Al die individuele interviews met gedreven professionals zijn momenten waarin ik mij in de verschillende perspectieven verplaats, dat is heel mooi werk. Echt tevreden ben ik als in interviews professionals de vrijheid voelen om hun dilemma’s met mij te delen, ik soms inzichten terug kan geven en we aan het eind van het gesprek alle twee verder zijn in ons denken.

Gister heb ik de eerste resultaten uit mijn inventarisatieronde voor de Wet Verplichte GGZ aan het projectteam van de gemeente Amsterdam gepresenteerd, dat soort momenten zijn altijd spannend, maar het lijkt erop dat zij verder kunnen met mijn  aanbevelingen. Na het overleg, toen ik buiten op de Jodenbreestraat stond, dacht ik: “Wauw, deze opzet heeft echt gewerkt !” Toen voelde ik me even opgetild.

www.evelienvos.com