De effectiviteit van veiligheidsbeleid Schiedam en Vlaardingen

In opdracht van de rekenkamer van Schiedam en Vlaardingen onderzocht DSP-groep twee zaken: de doeltreffendheid en doelmatigheid van het veiligheidsbeleid en in hoeverre de beide gemeenteraden hun kaderstellende en controlerende rol vervullen op het gebied van het veiligheidsbeleid. Aanleiding voor het onderzoek was dat de meerderheid van de raadsleden in Nederland aangeeft meer invloed te willen op het lokale veiligheidsbeleid.

Effectiviteit van het veiligheidsbeleid

Beide gemeenten stellen elke vier jaar een integraal veiligheidsbeleid vast met daarin prioriteiten en beoogde resultaten. Onze conclusie is dat het beleid van de gemeente Vlaardingen deels effectief is en deels niet beoordeeld kan worden door het ontbreken van cijfers. Voor Schiedam geldt dat er slechts één concrete, meetbare doelstelling is gesteld en die is niet gehaald. Door het ontbreken van andere concrete, meetbare doelstellingen is een verdere beoordeling van de doeltreffendheid niet mogelijk.

Uit onze benchmark met negen gemeenten concluderen we dat voor beide gemeenten geldt dat het veiligheidsbeleid doelmatig lijkt.

Kaderstellende en controlerende rol

De gemeenteraad in Schiedam wordt door het doorlopen van een zorgvuldig proces voor het opstellen van de vierjarige kadernota goed in positie gebracht voor het uitvoeren van haar kaderstellende taak. Wel ervaren verschillende raadsleden weinig ruimte voor politieke visievorming. De raad wordt tussentijds actief geïnformeerd over de stand van zaken van het veiligheidsbeleid. Door het ontbreken van concrete, meetbare doelstellingen is het uitvoeren van de controlerende taak van de raad moeilijk. Een aantal raadsleden geeft dit ook aan: hoe kun je beoordelen of het beleid goed is en goed wordt uitgevoerd als er geen doelstellingen zijn om dit te meten?

Ook in Vlaardingen zien we eenzelfde beeld: de raad heeft kaders gesteld voor het veiligheidsbeleid, maar de politieke visievorming is beperkt. Omdat het veiligheidsbeleid een onderliggende beleidslogica ontbeert en omdat de tussentijdse informatievoorziening over de mate van doelrealisatie beperkt is, is de raad onvoldoende in positie om zijn controlerende taak uit te oefenen, en eventueel het beleid bij te sturen.