Salama heeft de balans tussen zwaar en licht gevonden

Bij DSP vind ik de onderzoeken die gaan over ervaringen of concrete vragen daarom het leukst. Het eerste onderzoek was gelijk een van mijn favorieten. Dat ging over hoe verschillende partijen mensenhandel nog beter kunnen bestrijden door hun samenwerking te verbeteren. Dit onderzoek ben ik begonnen door mee te lopen met verschillende professionals, waardoor ik het belang van hun werk voor de slachtoffers en daders met eigen ogen zag. Ik hoorde over situaties die ik niet kende: over au pairs in het Gooi bijvoorbeeld die via uitzendbureaus in Nederland waren gekomen en wiens paspoorten waren afgepakt. De bevlogenheid van de professionals die ik sprak was inspirerend en ik was blij met de uitkomst.
Uiteindelijk hebben we een aantal bouwstenen voor de samenwerking uitgewerkt en de professionals zeiden dat ze hier veel aan hadden. Ze kunnen hiermee bestuurders beter laten zien wat zij doen én gemakkelijker uitleggen wat zij nodig hebben om dit goed te doen.

Het zichtbaar maken van mensen en ervaringen die niet genoeg gehoord worden, geeft mij altijd voldoening. Naast mijn werk heb ik in het bestuur van de stichting Colored Qollective veel gedaan met en voor de queer community van kleur. Vanuit de stichting organiseerden wij bijvoorbeeld maandelijks een activiteit voor ongedocumenteerde mensen in COA’s en hebben wij een transkliniek opgezet voor mensen die meer afstand hebben tot de zorg. Alles wat wij deden, deden wij in co-creatie met onze community.

Ik ging destijds vrijwilligerswerk doen, omdat ik zocht naar een betere balans. Ik werkte voor het Mondriaanfonds en houd heel veel van kunst, maar toen miste ik de diepgang in het dagelijks werk. Later bij de Universiteit van Amsterdam miste ik de lichtheid. Daar deed ik onderzoek naar institutioneel racisme in onder andere Amsterdam. Een heel belangrijk onderwerp, maar het onderzoek vond ik vrij theoretisch. Het voelde alsof ik vooral onderzoek voor andere onderzoekers deed in plaats van voor de mensen om wie het ging en ik werkte veel alleen. Ik miste om te kunnen sparren met collega’s.

Bij DSP is zwaar en licht goed in balans. Ik spring op mijn fiets om kunstenaars in de stad over hun werkplaatsen te interviewen en ik spreek met collega’s over hoe wij DSP en onze onderzoeken nog inclusiever kunnen maken. Bij DSP, en ook in dit onderwerp, kan ik zowel mijn kritische als empathische kant goed kwijt. En ik kan met collega’s op een terras zitten, dat vind ik ook heerlijk!’