Rachel durft steeds meer ruimte te maken voor emoties

Home /

Interview met Rachel Meijers, onderzoeker DSP-groep

Bij de vorige verkiezingen vond ik een brief terug die ik in groep zeven samen met mijn klasgenoten aan Geert Wilders schreef. Ik ben in de Spaarndammerbuurt in Amsterdam opgegroeid en de klas waar ik inzat, was zo’n klas waar juffen en meesters liever niet voor stonden. Toen kregen we een juf die net de stichting ‘Discussiëren Kun Je Leren’ was begonnen. Van haar leerden wij met elkaar te praten in plaats van ruzie te maken. Tijdens het debatteren leerden we standpunten in te nemen die niet onze eigen standpunten waren, om ons te verplaatsen in elkaar. In de brief aan Wilders schreven we dat het niet waar was dat de multiculturele samenleving was mislukt. Dat wij met meer dan tien nationaliteiten in één klas zaten en dat het bij ons heel goed ging.

Dat is een belangrijke les geweest: als je met elkaar praat en naar elkaar luistert, kan het wel. Vanuit huis heb ik dit ook meegekregen. Mijn moeder is al lang actief in de Nassaukerk, wat echt een buurtkerk is. Daar bieden ze onderdak en hulp aan bijvoorbeeld dak- en thuisloze mensen en asielzoekers. Hoewel ik er zelf niet vaak meer kom, draag ik de herinneringen van vroeger met me mee. Het uitgangspunt was altijd: Hoe krijgen we iedereen erbij? Dat is een overtuiging die mij ook in mijn werk drijft.

Bij DSP doe ik bijvoorbeeld veel met de inzet van ervaringskennis. Gelijkwaardigheid is een belangrijke voorwaarde voor het succesvol inzetten van ervaringskennis. Toen wij hier in het project Grip op Onbegrip (dat gaat over passende zorg voor personen met onbegrepen gedrag die tussen wal en schip vallen, red.) over nadachten, realiseerde ik me dat ik wilde delen dat ik zelf twee mensen in mijn gezin heb met schizofrenie die last hebben van psychoses. Als ik van anderen hoop dat zij open zijn over relevante ervaringen, wil ik dat zelf ook zijn.

Dat was wel nieuw voor me. Toen ik een paar jaar geleden begon met werken dacht ik: je bent aan de ene kant een professional en daarnaast jezelf. Als dat teveel overlapt is dat niet goed, of in elk geval niet wenselijk. Door mijn werk bij DSP geloof ik steeds meer dat het wel mag, je ergens persoonlijk betrokken bij voelen – en dat het juist veel oplevert. Meer gelijkwaardigheid, maar ook extra sensitiviteit en goed kunnen aansluiten op iemands leefwereld. Ik denk dat veel mensen bang zijn voor emoties, dat word ik steeds minder.

De manier waarop we met elkaar omgaan bij DSP moedigt dit zeker aan. Collega’s hebben veel oog voor elkaar en overleggen beginnen standaard met een rondje: hoe zit iedereen erbij? Je deelt dan niet alleen persoonlijk leed, maar ook meer persoonlijke verhalen en humor. Die verbinding zorgt er weer voor dat we op het Kerstfeest met alle collega’s een workshop Voguen volgen en op het DSP-weekend met z’n allen staan te fierljeppen. Dat we dat soort dingen durven met elkaar.

En, wat ik prettig vind, is dat het bedrijf openstaat voor feedback. Dat sluit wel aan bij dingen durven hè? Met een aantal collega’s zijn we het team Diversiteit en Inclusie gestart. Af en toe beginnen we best ingewikkelde gesprekken, die vragen om je kwetsbaar opstellen en durven reflecteren op je eigen positie en denkkader. Collega’s staan daarvoor open en nemen het serieus. Dat geeft me hoop, zeker in deze tijd waarin het soms voelt alsof het met emancipatie en inclusie alleen maar slechter lijkt te gaan. Als je met elkaar praat en naar elkaar luistert, kan het wel!