Linda van Dongen ‘Miljoen vragen’

Achter elke opdracht die DSP uitvoert, zit een verhaal. Evelien Vos (schrijver en oud DSP-er) gaat voor ons op zoek naar wat ons raakt in opdrachten, wat onze drijfveren zijn en welke bijzondere ontmoetingen we hebben. De eerste in een serie: een portret van Linda van Dongen.

Miljoen vragen

‘Op woensdag ben ik altijd vrij. Toen kreeg ik een Appje van een collega bij de gemeente: “Heb je de agenda voor het beleidsoverleg nog verstuurd?”
Ik stuurde terug: “Agenda?”
“Ja, jij bent de voorzitter!”

Bij een detachering zijn sommige dingen niet gelijk duidelijk. Hoe het gemeentehuis in elkaar zit, wat je precieze taken zijn, wat de ongeschreven regels zijn. Daar hou ik van, nieuwe dingen. Gewoon beginnen en miljoen vragen stellen.

De volgende ochtend vloog ik vanuit een andere afspraak door naar het beleidsoverleg in een propvolle, kleine kamer. Er konden geen ramen open en we moesten stoelen uit een ander kantoor halen.
“Dit zijn teveel mensen,” dacht ik gelijk. Ik zweette al na één minuut en we hadden een uur de tijd en veel op de agenda.
In een opwelling begon ik gelijk met een vraag: “Voor we gaan beginnen: Wat vinden jullie van dit overleg? Bereiken jullie wat jullie willen?”
Nou, het was alsof er een zucht door die kleine kamer ging! Mensen gingen gelijk anders zitten, iedereen had z’n aandacht erbij. Voor mij was het puur intuïtie. Grappig, hoe dat werkt, voor hetzelfde geld had ik slecht geslapen en het niet aangevoeld. Maar als ik zoiets wel aanvoel, pak ik door. Dat eerste overleg dus ook. Aan het eind was helder wat we de komende maanden gingen doen en wie daarbij moest zijn. Mensen liepen weg van: ‘Zo! Dat was spijkers met koppen slaan!’

In die gemeente zat ik ook een ander samenwerkingsoverleg voor. Daar merkte ik na een tijdje dat de verschillende partijen zich wel naar mij uitspraken, maar niet naar elkaar. Zo zongen er allemaal verhalen rond, waar niemand een steek verder mee kwam: ‘De jongerenwerkers hebben een vertrouwensplicht.’ ‘De politie kun je geen anonieme tips geven.’ ‘Bij de gemeente heb je altijd met een ander persoon te maken.’

Op een middag had ik er genoeg van. Ik ben in mijn auto gestapt en naar het gebouw waar het jongerenwerk zat gereden en heb de wijkagent gebeld of hij nu tijd had en dat had hij gelukkig.

Een kwartier later zaten we daar dan, in een soort oud kantoorpand, aan een paar bureaus waarop wat papieren opzij waren geschoven, de wijkagent in zijn uniform en de jongerenwerkers net uit een activiteit. Toen was er voor het eerst een echt gesprek. Als je zo tegenover elkaar zit kun je je niet meer verschuilen achter verhalen en regels, dan moet je je meer in elkaar verplaatsen.

Na dit soort acties, bruist het echt bij mij. Dan voelt het alsof ik gedaan heb wat ik goed kan en voel ik me super goed. De combinatie van actie en fijngevoeligheid vind ik leuk aan een detachering. Je bent ergens maar kort en wilt resultaten bereiken, maar je kunt ook niet als een olifant door een porseleinkast stampen. Als iets niet goed gaat, gaat het me trouwens ook aan het hart, dan slaap ik slecht. Die overgave vind ik soms wel lastig. Ik doe mijn werk nooit alleen als professional, maar altijd als mens.

www.evelienvos.com