Amber: ‘Dit is wie ik ben’

Amber: ‘Ik geloof in de kracht van de vraag. Niet voor een jongere bedenken wat nodig is, maar vragen: Waar word jij blij van? Wat zou je graag willen? Door die vraag te stellen krijg je echt andere uitkomsten. Dan kom je voor een jongen van 14 niet uit op een psycholoog, maar op een schaakclub waar hij, met het beetje energie dat hij heeft, na school vrienden kan zien.

Voor de gemeente Eindhoven werk ik al een paar jaar in de rol van procesbegeleider en projectleider. We zijn nu bezig met de ‘Herstelpoli’, een initiatief om jongeren tussen de 12 en 18 jaar die maanden op de wachtlijst voor specialistische GGZ zorg moeten staan, meer te bieden. Hiervoor zitten we met veel partijen om tafel: van psychologen en psychiaters tot jongerenwerkers en jongeren zelf. Totaal verschillende werelden! Mijn rol is om die werelden met elkaar te verbinden en begrip te creëren. Dat vind ik heel interessant: de onderstroom naar boven halen. Ongemak benoemen. Vanuit jezelf te beginnen.

Sinds een half jaar ben ik me in dat laatste verder aan het ontwikkelen met een coach. Ik denk dat ik van mezelf al wel duidelijk en eerlijk ben, maar ik merkte dat ik me soms toch nog inhield. Samen met collega Paul Duijvestijn kwam ik op het idee van coaching. In opdrachten merk ik het effect al: enerzijds voel ik me zelfverzekerder, anderzijds stel ik me juist kwetsbaarder op. Ik ben goed hier en hierin én er zijn dingen die ik niet weet. Dit is wie ik ben. Ik hoop dat dit voorbeeld doorwerkt. Dat als ik mij zo opstel in gesprekken met professionals en andere beleidsmedewerkers, dat zij in een gesprek met een jongere, ouder of collega zullen zeggen: “Ik weet het ook niet, laten we er samen mee aan de slag gaan.”

Want, laten we eerlijk zijn: als volwassenen weten we veel dingen niet. Als volwassene heb je bijvoorbeeld geen idee waar het leven van een jongere om draait tot je het vraagt. Veel jongeren zitten alleen nog op Whatsapp voor hun ouders bijvoorbeeld, alles gaat via Snapchat. We vroegen een aantal jongeren mee te denken over de Herstelpoli en ze hebben de naam gelijk afgeschoten. Ze vroegen: “Is het niet in het ziekenhuis? Waarom heet het dan zo?” Dat is een van de dingen die ik zo leuk vind aan jongeren: ze zeggen meer wat ze denken en zijn wars van systemen en hiërarchie.

In mijn vrije tijd doe ik ook graag iets voor kinderen en jongeren. Het voelt goed en past goed in mijn leven. Vroeger heb ik bij de Voorleesexpress en voor Jinc als vrijwilliger gewerkt. Sinds een paar jaar ga ik mee op zomerkampen van Nash Dom. Deze kampen zijn geïnspireerd op de pedagogiek van Janusz Korczak die uitgaat van het principe dat de stem van een kind net zoveel waard is als de stem van een volwassene. Super interessant om te zien hoe dat uitpakt op het kamp. Kinderen kunnen en weten nog meer dan ik dacht. Na zo’n week ben ik altijd helemaal kapot én opgeladen. En heb ik weer ideeën voor mijn werk bij DSP!’