Emma Poelman over de schoonheid van voetbal

Inmiddels ben ik weer begonnen met trainen. Ik voetbal bij Swift in Amsterdam. Het mooie aan voetbal vind ik dat je met mensen met heel verschillende achtergronden in een team zit en dat dit op het veld niks uitmaakt. Het is echt de maatschappij in het klein. De één helpt op de Albert Cuyp en de ander is jurist. Tijdens de wedstrijd nemen we alles super serieus, maar achteraf lachen we de ballen uit onze broek om sommige acties. We zijn met drieëntwintig vrouwen in het team en vorig jaar hadden we zeven zwangeren en steeds nieuwe baby’s langs de lijn! Dat is ook de schoonheid van het spelletje.

Sinds september werk ik voor DSP en vooral in projecten in sport. In 2018 is op rijksniveau het Nationaal Sportakkoord gesloten en zijn gelden vrijgemaakt om mensen meer te laten sporten en bewegen. In dat kader werk ik als sportformateur in vier gemeenten (Castricum, Heiloo, Wormerland en Velsen, red.) en is het mijn rol om in gesprek met sportclubs, welzijnsorganisaties, onderwijs en bedrijfsleven tot een lokaal sportakkoord te komen over hoe het geld in die gemeenten besteed zal worden.

Soms botsen de sportwereld en de gemeentewereld wel. Sporters zijn over het algemeen actiegericht, snel klaar om te handelen, terwijl procedures in gemeenten maanden kunnen duren. Verder is het voor de welzijnsorganisaties niet altijd gelijk helder wat er met sport op het gebied van gezondheid te winnen valt. Ik merk dat het soms juist goed is als het botst, dan komen de pijnpunten op tafel en kunnen we verder.

Het mooiste in dit project vind ik alle energie die vrijkomt. In Velsen waren op de eerste inspiratiebijeenkomst meer dan honderd mensen, die opkomst was veel hoger dan we dachten! Veel van de mensen die betrokken zijn, zijn heel actiegericht en denken in kansen. Wat kunnen we met de sportvelden die in de zomer leeg liggen? Daar schrijven ze in hun vrije tijd dan een projectplan voor. Daar word ik heel blij van.

Voordat ik bij DSP-groep ben gekomen heb ik zes jaar voor Schooljudo gewerkt. Daar was ik gericht op het onder de aandacht brengen en implementeren van dit programma op scholen en in gemeenten. Als sportformateur ben ik meer bezig met het uitzetten van de lijnen en het leuke aan werken voor DSP is dat ik daarnaast ook bij andere projecten betrokken ben. Bij een klein onderzoekje voor Jantje Beton waarin we kijken in hoeverre het programma ‘Play to move’ dat kinderen wil uitdagen om meer naar buiten te gaan, werkt. En bij een onderzoek naar de impact van camera’s op de veiligheid op amateurvoetbalclubs.

Wat ik verder leuk vind aan DSP, is dat de cultuur weer heel anders is dan op mijn vorige werk. Daar zaten we meer in de marketinghoek en werkte ik in een vast team met uitsluitend jonge mensen. Bij DSP is meer diversiteit en DSP-ers zijn eigenwijs, op een goede manier. Iedereen heeft zijn eigen werkwijze en deelt zijn of haar tijd in zoals ie wil. Zo hebben we laatst ‘s middags met wat collega’s een ZOOM work-out gedaan. Eigenlijk heb ik daar een bloedhekel aan, maar na een paar push- ups weet ik het weer: Hoe lekker en belangrijk het is om in beweging te blijven.’